Niets fijne verrassing van de Kerstman: het enorme postpakket bleek de dikke, papieren versie te zijn van de ‘reeds openbaar gemaakte documenten bij beschikkingen’. De oogst van een drietal Wob-verzoeken aan het Zorginstituut Nederland.

Hoeveel manuren zijn daar in gaan zitten, hoeveel belastinggeld is ermee gemoeid? Een deel omvat 1,5 maand communicatie en beslaat 873 pagina’s. Welk onderwerp is zo ongelofelijk gecompliceerd dat al die moeite is gerechtvaardigd?

Het is een van die stapels die van de ‘kastje naar de muur-tactiek’ getuigen waar het gaat om de vergoeding van medicatie die een belangrijk deel van de patiënten nodig hebben om veilig van hun psychofarmaca, zoals antidepressiva, af te komen.

Al jaren is bekend − het staat zelfs in de bijsluiters van de bewuste medicatie − dat voor het afbouwen zonder of met zo min mogelijk klachten, lagere doseringen nodig zijn dan de farmaceutische industrie biedt.

Die op-maat-gemaakt e medicatie is gewoon beschikbaar en wordt met succes toegepast, maar moet door de meeste mensen zelf worden betaald.

Degenen die daar de middelen niet voor hebben, zijn genoodzaakt medicatie (veelal met nare bijwerkingen) levenslang te blijven slikken. Waarom alle partijen − zorgverzekeraars, overheid, instanties, beroepsvereniging psychiaters, enzovoorts − ons zo hardnekkig tegenwerken is onduidelijk.

We lezen het dagelijks in onze mailbox; zij veroorzaken hiermee veel ellende, gezondheidsschade en verdriet.

De Vereniging Afbouwmedicatie strijdt al vanaf eind 2017 voor de vergoeding.

Twee jaar aan het lijntje houden; dat gaat ten koste van de patiënten en dat mag wat kosten blijkbaar.