Apeldoorn, 25 september 2023
Onderzoekers blijven maar in de valkuil trappen om te willen bewijzen dat mindfulness en/of allerlei vormen van begeleiding (CGT enz.), maar zonder of onvoldoende aanpassing van dosering van afbouwmedicatie gaan helpen tegen ontrekkingsklachten.
Eigenlijk zeer verwonderlijk als je bedenkt dat een depressie gezien wordt als een hersenziekte die mogelijk behandeld moet worden met medicijnen, die zelfs als levensreddend worden gepresenteerd.
Vanuit die gedachtengang zou je toch verwachten dat stoppen met zoiets belangrijks heel voorzichtig moet gebeuren om elk risico op klachten te vermijden.
Dus bij het voorschrijven betogen dat deze medicijnen de werking van je hersenen ingrijpend veranderen, maar als je wilt stoppen met slikken wordt dat opeens zo onbelangrijk dat je er met praten en een standaard afbouwschema vanaf moet zien te komen.
Raar maar waar; het geloof in het belang van geleidelijk afbouwen houdt op bij de laagst geregistreerde dosis of bij de laatste stap van een niet bewezen afbouwschema (tabel 3)
Dus krijg je klachten bij 10 mg paroxetine dan zit ’em het probleem niet langer in de dosering, maar in jouw onvermogen om met die klachten om te gaan en moet er een of andere therapie aan te pas komen.
Nog absurder wordt het door de plotse bijstelling van deze opvatting toen een paar grootbereiders paroxetine 1 mg gingen maken.
Sindsdien zitten de onttrekkingsklachten pas ‘tussen je oren’ als je daaronder komt of als je hersenen de grote stappen van tabel 3 niet kunnen ‘bijbenen’.
Intussen bestaan de bewezen effectieve taperingstrips al sinds 2015. Maar dat zo’n 70% van de patienten hier succesvol mee kan afbouwen kan toch nooit ‘rationeel’ zijn? (Het woord wat zorgverzekeraars misbruiken om niet te vergoeden).
Zie deze Linkedin-post over het zoveelste onzinnige onderzoek; deze keer over mindfulness tijdens afbouwen.
Hoe zou het zijn met de gedupeerde patienten?
Pauline Dinkelberg, voorzitter